Geçmişimiz, Bugünümüz, Geleceğimiz...

Bu fotoğraf salonumuzda çekilmişti; oğlum Can bugün de aynı şekilde piyano çalarken, aklımda deli düşünceler onu dinliyordum... Zira, dinlerken, herhangi bir şekilde ses çıkarmak, farklı yöne bakmak yasak:-) Çünkü konsantrasyonu bozuluyor ve biz de pür dikkat dinliyoruz onu.

Can'la birlikte hazırladığımız fotoğraf köşemiz (montessori felsefesine göre kendisinin göz hizasında asıldı, merak edenler tıklayıp fikir sahibi olabilir; çocuğu bir birey olarak kabul edip, çocuğa ihtiyaçlarına, özgürlüklerine saygı duyarak davranma üzerine bir yaklaşım) bizim en kıymetli anılarımızdan oluşuyor; baktıkça, "ne harika bir gündü dediğimiz", yüzümüzü gülümseten harika anlara ait.. Piyano, bugünümüzün en güzel sembolü. Spor, covid-19 ile sekteye uğrayınca ve online spor bir yere kadar sürdürülünce, bir anda hayatımıza giren ve Can'ın eğlenerek yeni anılarak biriktirmesini sağlayan harika bir sembol bizim için...

Geçmişteki en güzel anılarımıza karşı, bugünün anılarını biriktiriyoruz birlikte... Covid-19'un tüm zorluklarına inat, müzik ruhumuza iyi geliyor; daha iyi hissettiriyor... Can ısrarla bana nota öğretmeye çalışıyor, sanırım ben öğrenmeden vazgeçmeyecek... 40 yaşında nota öğrenebilir miyim, onu zaman gösterecek:-) Piyano üstündeki minik peluş ise, arkadaşlarını göremeyen Can'ın şimdiki en yakın arkadaşı: Minik Kutup Tilkisi... Yıllarca odasında bir köşede oynamayı bekleyen bizim minik Peluş, şimdi hep baş köşede... Hayat bize yine öğretiyor: demek ki önemsiz olan bir şey, bir süre sonra çok önemli olabiliyor; ya da tam tersi, çok önemli olan bir durum, bir anda önemsizleşebiliyor...

Peki ya gelecek? Dönem dönem endişe, belirsizlik bir sürü karışık duyguyu biz de yaşıyoruz Can ile. Özlem duyduğu arkadaşları, okulu, öğretmenleri, ananesi, dedesi... Liste uzayıp gidiyor.. Konuştukça rahatlıyor, konuştukça unutuyor ve durumu kabulleniyor. Ama en çok da, planlara odaklanıyor... O yüzden gelecek şimdilik bir yapılacaklar listesi bizim için. Covid-19 sonrası özlem gidereceklerimiz; ziyaret edilecek büyükler, eve çağrılacak çok sayıda arkadaş, gidilecek sinema filmleri, ziyaret edilecek müzeler (Koç Müzesi'nin daimi ziyaretçileriydik örneğin). Listemizdekileri konuştukça ikimiz de daha iyi hissediyor; geleceği çok daha güzel hayal ediyoruz...

Kim bilir, en güzel özlem şarkıları yazılacak belki covid-19 sayesinde; ya da en güzel buluşma şiirleri dökülecek mısralara... Belki de en güzel aile filmi henüz çekilmeyi bekliyor... 2020'yi bir çok olumsuz duyguyla, kaybettiklerimizle hatırlayacağız muhtemelen; ama en çok özlem var yüreklerde... Umarım bu özlem çok güzel bir geleceğe vesile olacak kadar güçlüdür ve insanlık bu özlem sayesinde gelecek yılları hep güzel anılarla hatırlar...Kim bilir, belki Can da gelecekte bir piyano resitali verir ailesine...Hayat sürprizlerle dolu, neden olmasın...